Ο μύθος της μάνας φιλενάδας

    Όταν πρωτοφτιάχτηκε το προφίλ της μάνας φιλενάδας, είχε κυρίως ένα στόχο: να μπορέσει να εκπροσωπήσει ορισμένες μειοψηφικές κοινωνικές ομάδες οι οποίες δέχονται καθημερινά ανήκουστη πίεση από την υπόλοιπη κοινωνία. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η δημιουργός του δεν ανήκει στις ομάδες αυτές.
    Υπάρχουν πολλοί κατά τα άλλα αγαπητοί (και στρέιτ αλλά και γκέι-και θα αναφερθώ στους δέυτερους) οι οποίοι θεωρούν τον εαυτό τους ως κάτι το ιδανικό. Και αλίμονο αν κάποιος άλλος δεν μοιάζει με αυτούς. Πω πω… Αυτά τα άτομα μου προκαλούν εμετό (μακάρι βέβαια να μπορούσα να τον κάνω πάνω τους). Δεν μπορούν να δεχθούν ότι υπάρχουν και άτομα που είναι διαφορετικά από αυτούς. Για εκείνους υπαρχούν οι εξης αποδεκτές κατηγορίες : οι στρέιτ και αρρενωποι , οι γκέι και αρρενωποί. Όλοι οι άλλοι καταδικάζονται. Είναι κατ’ αυτούς λιγότερο άνθρωποι απ’ ότι φαίνεται.
    Μάλιστα οι απόψεις τους αυτές, ολοφάνερα ρατσιστικές, θυμίζουν τις αντιλήψεις του Χίτλερ περι αρίας φυλής πάνω στην οποία βάσισε την απαράδεκτη πολιτική του απέναντι στο Ευραϊκό στοιχείο (επίσης και εναντίον των ομοφυλόφυλων και των αναπήρων). Έτσι και αυτοί εδώ: θεωρούν τον εαυτό τους ανώτερο από την πλειοψηφία( των ομοφυλοφύλων στην συγκεκριμένη περίπτωση). Είναι οι «σωτήρες» εκείνοι που θα αλλάξουν τις παραδοσιακές κοινωνικές αντιλήψεις απεναντί στους ομοφυλόφυλους. Μα είναι δυνατόν να πιστέψουμε πως θα κατορθώσουν τέτοιου είδους άτομα να πετύχουν κάτι τέτοιο? Φυσικά όχι.
    Επίσης, τα άτομα αυτά δεν ακολουθούν σωστή τακτική. Φροντίζουν με πολύ ευκολία να δημιουργήσουν μια ελίτ ομοφυλόφυλων (συμπεριλαμβάνοντας τον εαυτό τους) που θα είναι η πιο αρεστή στην κοινωνία, αφού θα έχει πολλά όμοια χαρακτη-ριστικά με εκείνη (στρέιτ συμπεριφορά, ντύσιμο κτλ.). Όμως θα ξεφορτωθείτε τόσο εύκολα τις όμαδες εκείνες που αποκλίνουν από τις περισσότερο συνηθισμένες συμπεριφορές? Είναι αυτό δίκαιο? Είναι αυτή «αντρική συμπεριφορά»? Ποτέ δεν θυμάμαι οι άντρες που κουβάλαγαν κάτι βαρύ στο παντελόνι τους να συμπεριφέρονταν έτσι: πως δηλαδή θα κοίταγαν να ξεφορτωθούν το πρόβλημα αντί να το λύσουν.
    Ακόμη, τα άτομα αυτά συγχέουν την έννοια του «άντρα». Για αυτούς ο άντρας πρέπει ντε και καλά να βρίζει, να χλευάζει, να παίζει και να ασχολείται με το ποδόσφαιρο, να βλέπει τσόντες με bi, και να αρκείται στις ομοφυλοφυλικές επαφές μόνο σε αλληλομαλακία. Ο ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος ο οποίος μπορεί μόνος του να διαμορφώσει τις προτιμήσεις του, παύει να υπάρχει και την θέση του παίρνει ένα υποχείριο λανθασμένων αντιλήψεων. Μια από αυτές τις αντιλήψεις είναι και αυτή εναντίον των «κραγμένων αδερφών», των «θηλυπρεπών» που ευθύνονται για την λάθος εικόνα που έχει σχηματίσει για τους γκέι η κοινωνία. Μπορούμε να πούμε ότι έχουν δίκιο?
    Και πολλά ακόμα μπόρουν να ειπωθούν εναντίον τους.
    Η μάνα φιλενάδα θέτει τον εαυτό της αντιμέτωπο απέναντι σε αυτόν τον υβριστικό ελιτισμό. Η ίδια έχει δημιουργήσει γι’ αυτό έναν μυθο γύρω απ’ το όνομα της: τον μύθο της μάνας φιλενάδας με την γυναικεία εκείνη ενοχλητική συμπεριφορά σε ένα κόσμο από αρρενωπούς υποκριτές.
    Δεν μπορώ να επιτρέψω, τέλος, να επήρεάζουν οι γνώμες τέτοιων κατώτερων ηθικά ανθρώπων την διαμόρφωση σεξουαλικής ταυτότητας νεαρών γκέι ατόμων. Ο καθένας πρέπει να αναπτύξει την σεξουαλική ταυτότητα του ελέυθερα και να διαμορφώσει τις ανάλογες πρότιμησεις του. Χώρος για προσωπικούς εγωισμούς δεν υπάρχει.